Je ware gezicht
Niet zomaar verheugt iemand zich over je bestaan. Je moet het daar naar maken. Wil iemand op warme toon tegen je zeggen: Goed, dat je er bent, dan moet je er ook echt helemaal zijn. Herkenning, acceptatie en bevestiging zijn pas mogelijk, wanneer je je ware gezicht laat zien.
Kinderen zijn daar bijzonder sterk in – in het tonen van hun ware gezicht. Onomwonden en ongeremd verkeren ze in ons midden. Daarom zijn we ook zo gelukkig met hen. De manier, waarop zij het mysterie ‘leven’ belichamen, is onweerstaanbaar.
Maar naarmate je ouder wordt, kan het je steeds moeilijker vallen om je te presenteren zoals je bent. Wie zijn ware gezicht laat zien, is kwetsbaar. Je kunt uitgelachen worden. Men kan de spot met je drijven. Behalve accepteren, kan men je ook afwijzen. Is het maar niet verstandiger jezelf te camoufleren? Daar zijn talrijke mogelijkheden voor. Je kunt je verbergen in een rol, een functie, een reputatie, een houding, een bepaald gedrag. Maar in welke gestalte je ook meespeelt, nooit geef je je bloot. Niemand krijgt je te zien zoals je werkelijk bent.
Maar van niemand zul je dan ook horen: goed dat je er bent. Zo veilig als je leeft, zo eenzaam leef je ook. Waarmee dat begrip ‘veilig’ dan weer hoogst dubieus wordt. Is er iemand zo onveilig als wie eenzaam is?
Zeker, wanneer je je geeft zoals je bent, loop je risico’s. Maar weegt de kans op herkenning, acceptatie en bevestiging daar niet royaal tegen op? De kans om als mens tussen de mensen begroet en gekoesterd te worden?
Hans Bouma & Evelyne Dessens (Bron; Goed dat je er bent)
